Doodeng natuurlijk, misdaadjournalistiek. Voor je het weet zit je tussen de moorden met bijbehorende lijken in diverse gradaties van ontbinding. Een stroman, natuurlijk. Sara Ganim won een Pulitzer bij The Patriot-News met het misbruikschandaal aan Penn State (Jerry Sandusky vergreep zich daar jarenlang aan jonge jongens). Ook dat is misdaadverslaggeving; met maatschappelijke relevantie. Het duurde even voordat Ganim het vak onder de knie had, vertelt ze Justin Ellis van het Nieman Lab:
I got into a habit — which I think is pretty easy on this beat because everything is open, documents are right there — of kinda rewriting court papers, or rewriting police reports. It wasn’t too long before I figured it out. I started reading other good crime reporting done by some of the more famous crime reporters across the nation, and I realized the really good stories were the ones that went beyond the obvious, beyond the documents. Finding people, talking to people, telling human stories, enterprise, and identifying trends.
Het gaat dus om de mensen achter de dossiers. De verleiding om over te schrijven is groot, maar zoeken naar de smoel, de emotie en impact van een misdaad zonder de feiten geweld aan te doen, dat is de sleutel van het vak. Probleem: er zijn geen deadlines meer, zegt Ganim. Er is wel een voortdurende tijdsdruk:
It used to be that if a murder was committed in the morning, you had all day to track down people and find out what happened and dig up court documents. There’s more pressure to get the story out immediately.
Daardoor blijven verhalen liggen. Wat ‘s ochtends op de site komt, krijgt later die dag of week geen of nauwelijks vervolg meer. Behalve dan de Sandusky-affaire waar Ganim op bleef zitten. Dat kon niet anders dan met steun uit de organisatie van de krant. En goede bronnen – het moeilijkste deel van Ganims werk. De relatie tussen bron en journalist in de misdaadverslaggeving is bijzonder lastig, vertelt ze:
You might think you have a really good source and your source thinks they have a really good friend. It almost like a take-take-take relationship. It’s very difficult to balance and make sure that you’re constantly not crossing the line, but getting as close to the line as you can. It’s really hard — I can’t say that enough. It’s definitely the hardest part. I’ve made mistakes — I still do. <<