Ella Vogelaar moet een groot fan zijn van Ismail Ilgun. Zijn vlog laat de straat zien en dat leidt tot verbazing bij Pauw en Kockelmann en beledigt Rutte – ze hebben geen begin van een idee welke regels er gelden. Een scène moet Vogelar toch tot diepe tevredenheid hebben gestemd: we zien een (brede) rug van een PowNed-verslaggever die niets meer wilt zeggen en afdruipt, beschimpt, bespot en gevolgd door de genadeloze vlogger (vergelijk dit filmpje eens met deze).
Kansloos, denk je. En je krijgt een beetje medelijden. Met de journalist, dat is. Het gevoel dat PowNed normaliter toch opriep bij degenen die voor hun camera’s stuntelden. Wat er uit de filmpjes is geknipt, weten we niet en dat maakt voor de beeldvorming ook niet uit. Ook niet bij reguliere media, trouwens. Deze jongeren gebruiken als ware experts beeldtaal om zo de vooringenomenheid van de bezoekende journalisten bloot te leggen.
En die hebben het zwaar. Hoe moet je omgaan met zelfbewuste jongeren, hun camera en de problematiek die ze in beeld claimen te brengen? Lacherig, zoals de agent? Of negerend, zoals zijn collega? Streng en veroordelend, zoals de versaggever van PowNed of met respect, waar ze overigens zelf om vragen? Meermalen zelfs? De jongeren bewijzen het Grote Geijk van John B. Thompson. Hij pleit voor een nieuwe sociologische categorie: naast macht, gender of klasse, zichtbaarheid.
Het was de zichtbaarheid van het onvermogen dat leide tot Vogelaars val, ingeluid door het filmpje van PowNed. Het is de val van de reguliere journalistiek en politiek die zo pijnlijk zichtbaar wordt in de blogs van Ilgun. Macht heeft hij niet, zijn mannelijkheid is geen uitgemaakte zaak (hij houdt van zijn clan, als “broers van een andere moeder”, zoals een vriend het uitdrukte bij Pauw), zijn sociale klasse is geen determinant voor zijn journalistieke aspiraties. Zijn wens om toegelaten te worden tot de media-academie is in de wijk een idiosyncratische keuze.
De complexiteit van wat er gebeurt is niet met macht te ontwarren (de lat erover). Die poging loopt hopeloos vast op de camera van Ilgun. Hij zal alles vastleggen en laten zien dat het herstel van orde slechts tijdelijk is. En mislukt. De macht wordt door hem onthuld als onmacht. Een aloude strategie die teruggaaat tot Ghandi en zijn geweldloze actie. Ilgun is natuurlijk geen Ghandi, hij maakt wel gebruik van dezelfde zichtbaarheid van (on)macht. Wie hem slaat, verliest. Je krijgt deze jongen niet zomaar in het gareel. Daarvoor zijn ze te zichtbaar en dat weten ze. Wen er maar vast aan.