Terloops komt-ie voorbij, als ik mijn cuntrie-playlist van Spotify afspeel: Langhorne Slim. Als ik voor de derde keer ben gestopt met typen om het liedje uit te luisteren, weet ik het zeker: Slim houdt me van me werk, ook al staat-ie heeeel zachtjes op mijn koptelefoon. Ik had de playlist juist aangezet omdat ik zelden door cuntrie wordt afgeleid en er zo lekker op kan werken. Slim is blijkbaar geen cuntrie, concludeer ik.
Ik zet Lost At Last Vol.1 aan, een ouder album (zijn nieuwe is Strawberry Mansion – Side A). Wat een prachtige liedjes. Soms complex (met een koor en band die ‘psychedelies’ losgaat op Zombie), soms ingetogen en eenvoudig (Lost in Time), soms stijf van de soul (Alligator Girl).
Ongekunsteld, authentiek, puur, maar ook rommelig, soms vals en af en toe gewoon roestig en slordig opgenomen. Spontaan, maar dat dan wel kunnen. Wie daar doorheen prikt, heeft fijne folk voor onder de boom. Hij is denk ik het best in een gierende bui, diep weggedoken in mijn capuchon, onverantwoord teruggetrokken in mijn bubble terwijl ik deelneem aan het chaotische verkeer om me heen. Iedereen kan ‘die’ krijgen; ik doe weer mee als ik er ben. Tot dan: Langhorne Slim. Lekker hard. <<
