Terwijl Athene uitbrandt en de technocratische staatsgreep van EU, IMF en ECB nu echt vorm krijgt in het nationale beleid, zoekt Christina Marconi (journaliste) in een recent verschenen studie over de Europese crisis naar een schuldige voor alle ellende. Misschien is ‘een schuldige’ zwaar aangezet – mede-verantwoordelijkheid voor de Griekse chaos past beter als oordeel voor het functioneren van de Europese (financiële) journalistiek in drie grote EU-lidstaten: het Verenigd Konkrijk, Frankrijk en Italië.
Waarom, vraagt Marconi zich af, hebben journalisten zich niet van hun taak gekweten? Waarom hebben ze de penibele situatie in Griekenland niet veel eerder aangekaart om het land voor groter onheil te behoeden? Want dat is toch de taak van de journalistiek – waakhond van de democratie? Ook op Europees niveau. Natuurlijk doen de verslaggevers in Brussel zo goed mogelijk hun best. Ze onthullen menig schandaaltje van individueel en collectief normoverschrijdend gedrag, wat weer argumenten zijn in de strijd om meer of minder Europa. Al naar gelang de pers eurofiel of eurosceptisch is. Volgens Marconi, te gast aan het Reuters Institute for the Study of Journalism, zit daar nu net de kneep:
EU reporting has to enter a new phase, one in which it is not just expenses and corruption scandals that intermittently fall under the spotlight, but where some more fundamental questions are raised irrespective of the received wisdom on Europe, both on the eurosceptic and on the europhile side. The national bias, which is understandable and will hardly disappear, has to leave some space to the scrutiny of the EU in itself. The risks of not doing so have been clearly shown in the Greek case.
Boem! Omdat we ons werk niet goed hebben gedaan, staat Athene nu in de fik, verliezen honderdduizenden ambtenaren hun banen, gaan de pensioenen op de schop en is zelfs sprake van een Grexit – het vertrek van Griekenland uit de Europese Unie. En Marconi heeft nog (deels) gelijk ook. Schandalen, daar gaat ons hart sneller van kloppen. De going concern binnen Europa is slechte pers. Brussel is het ultieme compromis en compromissen verkopen niet. Niemand is er eigenaar van, de dilemma’s zijn er achter gesloten deuren uit gemasseerd. Bij Europa vallen we in slaap. Maar, schrijft Marconi, ‘Journalism has, among the other tasks, the one of preventing the system from collapsing under the weight of its own flaws.’ En dat is niet gebeurt. Vraag aan de Grieken maar wat er dan met je land gebeurt. <<