De stagiaire keek me met grote ogen aan. Wie er op Koninginnedag jarig is? Is dat geen feest van het koningshuis dan? Ik wens haar een prettig weekend en stel de vervolgvraag niet: wat vieren we eigenlijk een dag later, op 1 mei?
Terwijl iedereen uitbrakt van Juuls verjaardag, gaan hardcore socialisten met rode vlag en wimpel de straat op. Vandaag nog, in Utrecht. En zoals het hoort vielen er rake klappen. In Berlijn zetten progressieve jongeren jaarlijks de stad op zijn kop. Maar vroeger, vroeger was alles beter. Voor de val van de Muur, werd de dag nog opgesierd met fatsoenlijke, militaire parades. Kremlinwatchters konden hun hart ophalen aan de configuratie van partijleiders op diverse balkonnen. Ze lazen er de interne machtsverhoudingen aan af, en trokken er consequenties uit voor het komende jaar. Hun kalender liep van 1 mei tot 1 mei.
Die tijd is voorbij. Nu hebben we Castro in Fila-trainingspak. Er is nog een pocket Noord-Koreanen met hopeloos verouderd materiaal en een verdwaalde communist in Noord-Oost-Groningen. Het kapitalisme heeft definitief gewonnen. Overal. Ook bij ons. Alleen de SP heeft het rood nog in vaandel. Onze communistische partij is al lang geleden opgegaan in een linksige samenwerking waarbij dierenwelzijn en milieubehoud zwaarder wegen dan arbeiderszelfbestuur en spreiden van kennis, inkomen en macht. Er is geen links deviantisme meer dat op zijn tijd een kritische noot plaatst bij alles wat we nu volstrekt normaal vinden.
Da’s jammer. Want die politiek-culturele armoede moet zijn weerslag krijgen in de populaire cultuur. Vroeger wemelde het van de linkse bandjes. Ik heb voor het eerst gezoend op BOOTS – de band die alles wilde delen, want er was genoeg. Zeven dagen lang. Paul Simon maakte zich druk over onrecht en diamanten aan zolen van schoenen. Bob Geldof wilde de wereld verbeteren, Bono was er niet vies van. En nu? We hebben een permanente slogan van de SP: Bob Fosko. Ons linkse geweten in de popmuziek. De politiek lijkt de popmuziek de rug te hebben toegekeerd.
Het is dan ook pijnlijk om te zien hoe onwennig de PvdA‘ers vandaag hun 65ste verjaardag vieren. Stijf in pak, een dagje vrij van hun goedbetaalde adviesbaan en commissariaat staan ze in een futloos theater de Internationale te zingen. Het zijn woorden zonder betekenis geworden. Er zit geen vuur in, ze zijn niet gemeend. Tegen deze bloedarmoede (niet zonder toeval ook rood gekleurd) zet ik nog een keer dat vuur van de Dag van de Arbeid – Pete Seeger met zijn hammer. Want het evangelie mag best met wat meer vuur worden gebracht. Ook nu – en misschien wel juist nu. Als tegenwicht. Op alles. <<