De Anti-Counterfeiting Trade Agreement (ACTA) is een overeenkomst waar ook de Nederlandse regering haar handtekening onder wil zetten. Op zichzelf niets mis mee. Het verdrag moet piraterij en inbreuken op auteursrechten van bijvoorbeeld software tegengaan. Eerlijk is eerlijk: ook op internet moet het intellectuele eigendom worden beschermd.
Het is de Amerikanen ernst met die wereldwijde, ongebreidelde kopieerdriften. Ze hebben daarom een verdragstekst opgesteld en willen daar ook een Nederlandse krabbel onder. Maar, het verdrag heeft volgens Bits of Freedom (BOF) verstrekkende gevolgen voor de individuele vrijheid van Nederlandse burgers. Het tast de privacy van internetgebruikers aan, omarmt de Amerikaanse three strikes out-regime – het afsluiten van gebruikers die bij herhaling inbreuk maken op auteursrechten. Dat, merkt BOF op, is tegen staand beleid. Staatssecretaris Teeven (Justitie) heeft aangegeven dat hij tegen three-strikes-out is. Erger dan dit alles: de onderliggende stukken zijn geheim. Ook voor Kamerleden die er binnenkort iets van moet vinden.
Veel publieker domein dan internet is er niet en ACTA probeert dat tegen beter weten in te reguleren. Terwijl individuen zich op internet moeiteloos kunnen losmaken van grenzen, proberen staten hen nog wel op klassieke wijze te disciplineren: nationaal recht en waar dat niet toereikend is, internationale verdragen. Inclusief 19de eeuws-aandoende geheime clausules. Ook voor Kamerleden. Het is in deze zaak niet vreemd dat BOF als equivalent van de ‘nieuwe tijd’ zo ageert tegen Verhagen – equivalent van de ‘oude wereld’.
Waarom houdt Verhagen de kaarten zo dicht tegen de borst? De Kamer zou daar niet akkoord mee moeten gaan, vindt de BOF. Het is ook onverstandig om het publiek zo buiten te sluiten. Want waarom zouden burgers – ook potentiële slachtoffers, niet alleen potentiële daders van inbreuk op auteursrechten – niet mee mogen of kunnen denken? Internet is nu juist het domein waar dit soort collectieve problemen een collectieve oplossing kan genereren.
Een ‘civiel’ platform: betrokken partijen sluiten onderling contracten over gebruik en naleving van bepalingen. En conflicten leggen zij voor aan een panel – een panel van de vele miljoenen gebruikers die internet rijk is. Inclusief alle slimme juristen, specialisten en leken die er rondlopen. Een geschillencommissie 2.0. Piraterij op internet vraagt ook om een oplossing 2.0 – niet om Maxime Verhagen. <<