Heeft het ministerie van Volksgezondheid via een woordvoerder het AD gevraagd om een interview met de vader van staatssecretaris Van Rijn niet te plaatsen? Of heeft oud-AD-verslaggever en nu hoofd communicatie Stephan Koole de hoofdredactie gewezen op de privacy van mijnheer Van Rijn en “had de hoofdredacteur (daar) begrip voor”? Dus geen verzoek om van publicatie af te zien? Het eerste is strategisch buitengewoon onverstandig (al staat vragen vrij natuurlijk). Het tweede is buitengewoon professioneel handelen; de vraag is alleen of dat niet in familiekring had kunnen worden opgelost. En is het waar dat een familielid van Ben Oude Nijhuis is gebeld door de directie van het WZH-verpleeghuis met de vraag om de man niet naar Pauw te laten gaan?
Wat is er aan de hand?
Vorige week schoof een verslaggever van het AD aan bij een activiteit van beide geïnterviewde heren (vader Van Rijn en zijn buurman Ben Oude Nijhuis) in de gezelligheidsruimte van het WZH-verpleeghuis in Den Haag. De heren op leeftijd waren een muziek- en speelhoek aan het maken en daarover zou een artikeltje in de krant komen. Niets aan de hand. Tot dat de verslaggever pa Van Rijn vraagt wat hij van de zorg aan zijn vrouw vindt. Niet best. Nieuws!, denkt de goede verslaggever. Het is wel de vader van de stas. De maandag erop belt het AD om over die ‘niet best’ nog eens verder te praten. De muziek- en speelhoek is vergeten, de kwaliteit van de zorg is nu een politiek familiedrama. Even doorpakken, denken ze bij het AD.
Wat volgt is een spread (twee aaneengesloten pagina’s) in de krant, de claim van de hoofdredacteur van Christiaan Reusink en de avond daarop een gesprek bij Pauw. En dat meandert tussen (gebrek aan) liefde en betrokkenheid enerzijds en budgetten, percentages en de urine langs de enkels ‘van uw moeder’ anderzijds. Hoe moet je daar in vredesnaam mee omgaan? Van Rijn doet het voor: Hij geeft toe en gas. Hij ontkent het beeld van de zorg niet, maar neemt het als startpunt voor inspiratie en verbetering. De situatie van zijn moeder is de belangrijkste reden om in de politiek te gaan. Slim, handig, maar koel en rationeel. Daardoor ook ongeloofwaardig. Zijn verhaal gaat koste van compassie. Logisch, hebben ze bij de afdeling communicatie van Volksgezondheid gedacht, compassie voor moeders kan worden uitgelegd als cliëntelisme. Want een stas kan natuurlijk niet alleen voor zijn moeder goede zorg organiseren.
Kortom: het is een onmogelijke positie en Van Rijn moet er een slapeloze nacht aan hebben overgehouden – en misschien wel twee. Beter was het om maar helemaal niet te komen. Van Rijn had met zijn vader om de tafel moeten gaan zitten, thuis, aan de keukentafel en niet met een camera bij Pauw. De vader had dat door en kwam niet. En de staatssecretaris had dat voorbeeld moeten volgen. Want als voorlichting communicatie wordt, verdwijnt er compassie voor een moeder die betere zorg verdient. Ook als het de moeder van de staatssecretaris.
