Excuses voor het specifieke taalgebruik, maar een van de slachtoffers van Julian Assange probeerde “several times to reach for a condom which Assange had stopped her from doing by holding her arms and bending her legs open and try to penetrate her with his penis without using a condom”. Dat, schrijft Owen Jones, columnist van de Britse krant The Independent riekt zelfs volgens Britse standaarden naar verkrachting. Assange wordt ervan verdacht, dus moet hij rekenschap geven. In Zweden. Want de wet is de wet en verkrachting is verkrachting. Ongeacht wie je bent. Zou je zeggen.
Deze verkrachting is zo langzamerhand een politieke constructie. Wat is voorgevallen tussen de vrouwen en Julian, is uitgegroeid tot een internationale affaire. De VS willen Assange graag spreken over zijn gelek, Zweden vanwege vermeende verkrachtingen, de Britten om hem te kunnen uitleveren en Ecuador om Amerika een hak te zetten. Door gebrek aan kennis niet weerhouden noemde de minister van Buitenlandse Zaken van Ecuador, het land heeft Assange asiel verleend, Ricardo Patiño, de Zweedse aantijgingen ‘onzin’. Hoeveel vrouwen die aangifte doen van verkrachting zouden met dergelijke ondiplomatieke taal van een minister worden geconfronteerd?
Assange moet in Zweden voorkomen. Dat zou ook passen bij zijn eigen weerzin jegens spelletjes om verantwoordelijkheid en verantwoording te ontlopen. Nu heeft Assange een genetisch wantrouwen jegens landen die zichzelf een democratie noemen. Begrijpelijk dat hij zelf geen enkel vertrouwen heeft in de behandeling van zijn zaak. Het doet denken aan de punker die in een poging zijn straf te ontlopen de rechter voorhield de rechtsorde waar de magistraat del van uitmaakte, niet als gezag te erkennen. Erkennen van gezag is jammer genoeg geen individuele aangelegenheid. Verkrachting is dat wel. En precies daarom moet Ecuador Assange uit de ambassade schoppen en de Britten hem aan Zweden uitleveren. <<