Ondanks web 2.0 is er nog geen dissidente tweet uit de Haagse coalitie-onderhandelingen ontsnapt. Het lijkt wel een zwart gat – niets kan er uit ontsnappen. Zelfs geen informatie.
Ik had zo langzamerhand de eerste virtuele ongelukken wel verwacht, als ik heel eerlijk (en een beetje cynisch) ben. Ongeduldige PVV’ers die de VVD rechts inhaalden. Christen-democratische spijtoptanten die met (anonieme) tweets de onderhandelingen opblazen. Of misschien wel een verdwaalde VVD’er die voortijdig uit de school klapt (hoewel die een tijdje geleden al afscheid heeft genomen). De belangen zijn groot genoeg om met een goed getimed lek de onderhandelingen vlot te trekken. Of juist op slot te gooien.
De mogelijkheid maakt in deze dus niet de dief. Ondanks de laagdrempelige toegang tot nieuwe media is de discipline hoog. Erg hoog. Zeker nu de fracties zijn geïnformeerd en media (behalve Trouw) tot nu toe nog in het duister tasten over wat en hoe – nog steeds hebben we geen inside information. Geen lek, geen Deep Throat.
Daarom geloof ik Verhagen ook wel als hij zegt dat er binnen de CDA-fractie geen dissidenten zijn. Ze hadden zich nu toch wel laten horen? Ze zouden, in termen van alles wat nu in de oppositie zit, de redder van de Nederlandse politiek kunnen zijn.
Met één twitter of Facebook-comment zouden ze dagenlang in de Haagse schijnwerpers staan. Met gevoel voor drama hadden ze met Verhagen gesproken, maar toch hun zetels meegenomen. We kennen de beelden. Van Wilders en Verdonk. Zonder last en ruggenspraak, buiten de moederpartij om, hadden ze het gedoogkabinet tegen weten te houden.
Maar ik heb de tweet nog niet gelezen. Twitteren ze niet bij de christen-democraten? Heeft Verhagen de wind er zo goed onder dat ze niet durven? Of verwachten ze dat hun bezwaren straks op het congres worden gehoord en de deal met Wilders daar sneuvelt – door de achterban? Ik zit op alle media met mijn ogen en oren open en wacht. Wacht op die ene dissident in CDA-gelederen die met web 2.0 politieke geschiedenis gaat schrijven. Omdat zijn of haar vingers jeuken en de iPhone daar toch ligt. Omdat een opmerking verkeerd schiet. Geschiedenis zit in hele kleine dingen. Soms in maar 140 tekens. Maximaal. <<