Voor elke dollar die kranten met hun online activiteiten verdienen, verliezen ze er zeven aan hun edities in folio. Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om in te zien dat die verhouding funest is. Pew onderzocht de belangrijkste obstakel om te veranderen en een nieuwe strategie te vinden die de trend kan ombuigen. En, schrijven ze zelf, stuitten op een weinig verrassende uitkomst waarom dat maar niet lukt: een cultuurbotsing in krantenorganisaties.
In other words, there remains a continuing disagreement over how to proceed.
Op redacties zijn grofweg twee groepen met twee snelheden: een doorgaan-zo-die-gaat-groep die niet veel harder wil dan ze altijd zijn gegaan. En een het-gaat-ons-niet-snel-genoeg-groep die de digitalisering veel verder wil doorvoeren. De cultuuroorlog wijt een van de geinterviewde CEO’s aan het gebrek aan innovatie op Amerikaanse redacties. Van de ‘digitale directeuren’ die Pew nog in 2011 interviewde, waren de meeste aan het eind van vorig jaar al weer vertrokken. En op andere sleutelposities blijven oude tradities aan oude bureaustoelen plakken.
In interview after interview, the newspaper officials talked about this cultural clash, even if they sometimes used different ways to describe it. One executive, who stressed the importance of having digital talent working in every aspect of the organization said, “There’s a big difference between understanding the new media environment and comprehending what it takes to adapt.
Mogelijk zit daar de kneep: verreweg het grootste deel van de omzet komt nog altijd uit de klassieke krant. Of, zoals een CEO de onderzoekers voor hield, ‘We praten negentig procent van onze tijd over tien procent van onze omzet’. De culturele weerstand om het roer om te gooien, stuit dus op cijfers die de noodzaak van een culturele verandering niet direct aantonen. Er komen nog altijd advertentie-inkomsten binnen. Het gaat, met andere woorden, niet goed, maar nog lang niet slecht genoeg om de strategie ingrijpend te veranderen.
In veel onderzoek naar de uitdagingen van media in het digitale tijdperk ligt de nadruk vooral op technologische mogelijkheden en culturele veranderingen bij (specifieke) doelgroepen. Kort samengevat: Technologie breekt de monopolie op de verspreiding van informatie door mediaorganisaties en doelgroepen binden zich niet meer aan een uniek medium, maar zoeken zelf hun informatiekostje bij elkaar.
Het onderzoek van PewI toont aan dat de kloof tussen wat Marc Prensky in 2001 al de digital natives (geboren en getogen met internet) en digital immigrants (te ‘gast’ in een verdigitaliseerde wereld) noemde, niet alleen geldt voor universiteiten en studenten/docenten, maar ook op redacties tussen staf/leiding en journalisten onderling. De cultuurbotsing tussen beide groepen, vindt plaats op kranten-, tijdschriften- en andere klassieke media-redacties. En het is die botsing die, volgens Pew, Amerikaanse mediaorganisaties ervan weerhoudt om veranderingen door te voeren die passen bij de digitale revolutie die zich onder hun ogen voltrekt. <<