Ik ben het beu, zat, ik ben leeg, op, uitgewoond. Mijn geduld is verdwenen. Ziek van het feit dat de beveiliging van Nederlandse sites helemaal geen beveiliging is. Ik waarschuwde mijn partner anderhalf jaar geleden al voor de gevaren van DigID. Ik heb er zo’n hekel aan, maar ja: zie je wel! Zaken doen met de Belastingdienst zonder DigID bleek bijna onmogelijk, verzekerde zij mij. Murw gebeukt en uitgeraast zette ik dan toch maar mijn krabbel. Het was mijn laatste fysieke daad. Mijn overheid en ik deden alleen nog maar elektronisch zaken. En nu ligt onder andere mijn bruto salaris op straat. Ergens in Iran. Ze tapten mijn gegevens af en ze mogen er in stikken, wat mij betreft.
‘De’ overheid rommelt zich steeds vaker steeds dieper in steeds serieuzere problemen. Leest u mee? Als we niet opletten, heeft de PVV ons koningshuis afgeschaft, zijn we veroordeeld tot minderheidskabinetten tot in de eeuwigheid en accepteren we een parlement dat zich door Brussel (of Griekenland, al naar gelang u wilt) buiten spel laat zetten en een premier die hetgeen hij met collega-leiders bespreekt niet normaal over het voetlicht krijgt. We sturen politiemensen op een trainingsmissie om militairen op te leiden die, juist, ten oorlog trekken, schaffen hier thuis de Nederlandse defensiemacht af, laten, onbeheerd, helicopters achter op het strand van Libië (er kon een bommetje op) en nu blijkt de overheid onze persoonlijke gegevens niet of nauwelijks te kunnen beschermen.
Dat laatste is trouwens geen nieuws. Het gehate elektronisch patiëntendossier (EPD) is van te voren al afgeschoten (dat dan wel weer door dit kabinet – waarvoor onverhulde hulde), de OV-chipkaart dan weer niet, de Belastingdienst had een tijdje geleden last van hopeloos vastlopende systemen (nooit meer wat van gehoord, maar dit incident maakt mij toch nieuwsgierig hoe het daarmee staat). De Jager haalde het dossier onder zijn bezielende leiding (ICT-achtergrond), maar trok hij het dossier ook vlot? Enfin, nu blijkt mijn DigID niet alleen van mij te zijn en de sites waar ik gegevens met de overheid uitwissel zo lek als een mandje. Het is te makkelijk om, in navolging van Pierre Heijnen (PvdA) Donner persoonlijk te verwijten ICT niet zo serieus te nemen, het probleem ligt namelijk dieper: het is niet alleen Donner, maar ‘de’ overheid die er IC-technisch een puinhoop van maakt. Steeds weer, steeds vaker en steeds dichter op mijn huid.
Ik kap er dus mee.
Ik wil alleen nog maar persoonlijk risico lopen. Ik wil degene zijn die over mijn eigen gegevens gaat. Bij de overheid, bij het bedrijfsleven. Ik ben klaar met die opgedrongen services die gegevensuitwisseling zouden vereenvoudigen. Vereenvoudigen tegen welke prijs? Ik ga alleen nog maar corresponderen met de snail mail. Dan maar een euro besteden aan Post.nl. Ik wil de beheerder van mijn gegevens zijn en sta niet meer toe dat anderen ermee aan de slag gaan. Ik zeg mijn vertrouwen dus op. Waarschijnlijk komt er praktisch niets van mijn voornemen terecht, maar, meneer Donner en ‘de’ overheid, u weet niet hoe genoeg ik er van heb. Als u het niet kan, laat mij het zelf dan maar verkloten. Laat ik, geheel in lijn met dit kabinet, mijn eigen verantwoordelijkheid maar eens nemen. Stuur ze maar op, de dossiers die over mij gaan. U weet mijn adres en anders belt u even met de ambassadeur van Iran. Dit was mijn laatste elektronische bericht aan de overheid. Vanaf nu: handgeschreven brieven. <<