iPad in tha house! Mijn moeke heeft er een aangeschaft, ik mag er twee weken met spelen.
Nekklachten – dat krijg ik van een iPad. Er is na een uurtje geen positie in mijn stoel denkbaar waarmee ik mijn nek ontlast. Van mijn schouderbladen tot mijn kruin doet het nu pijn. Mijn polsen staan van het typen op het scherm nu zo krom op mijn armen, dat ik mijn koffie ook backhand kan drinken. Mijn moeder heeft een iPad gekocht en ik mag ’em inrichten. De pijn neem ik voor lief. De scheve poten idem dito. Ondanks de Apple-omgeving ben ik onder de indruk van de gebruiksvriendelijkheid. Dit is, met recht, een laptop voor de geriatrie.
Nadelen zijn er gelukkig ook. Zo duurt het even voordat ik door heb dat een podcast op een iPad zich over twee verschillende programma’s verdeelt – iTunes om te zoeken en abonneren, iPod om ze af te spelen (lelijke vormgeving, trouwens). Da’s behoorlijk lastig als je dat nergens – ook niet in de uitgebreide hulpstructuur – kan terugvinden. Het zit niet in mijn reflex om één handeling over twee programma’s te verdelen. Vrees dat die reflex er ook niet echt ingaat trouwens.
Nog zo’n ergernis (we zijn toch bezig): waarom moet ik iTunes op mijn laptop zetten om de iPad aan de praat te krijgen? We klagen steen-en-been over de gedwongen winkelnering van Micrsoft Explorer, over deze kaping van geheugen (78 Mb, mind you!) heb ik nog niemand gehoord. Nu dan: boe!
Groot voordeel: ik laat mijn moeder (in de spaarzame momenten dat ze haar iPad mag vasthouden) Flipboard zien. Ik kom terug uit de keuken en ze heeft er zo drie, vier kranten bijgezet. Helemaal zelf, zonder mopperen. Zonder vastlopen. Mijn moeder, niet verpest door een ruggengraat vol dominante Microsoft-reflexen, speelt intuïtief met het apparaat. En dat gaat haar goed af. Als ze het niet snapt, drukt ze net zo lang op de home-button tot ze iets herkenbaars tegenkomt en begint opnieuw. Winst dus – het is immers haar iPad en dan is het erg fijn dat zij hem ook kan bedienen.
‘Twitter ik nu ook?’, wil ze weten. Nee, moeder, je twittert niet. ‘Dus ik lees nu gratis de Volkskrant?’ Ik leg mijn vinger dwars over mijn lippen en trek de gordijnen dicht. Dit is wel een Apple. Als ze het horen, staan ze voor de deur met hun gebruiksbelasting van dertig procent. Ik verwacht elk moment een klop op de deur.
Als ik na een avond spelen in bed toch nog eens probeer mijn favoriete podcasts in een podcatcher onder te brengen, zegt vrouwlief dat ik niet het hele apparaat in één nacht onder de knie hoef te krijgen. Mijn moeder is over twee weken pas terug van vakantie. Dan komt ze ’em ophalen. Deze nacht kan ik gewoon gaan slapen, zegt ze. Ik betwijfel het. Deze geriatrische laptop heeft iets meer nodig dan twee weken. En dat is toch knap van zo’n tablet: twee weken peielen om er mee aan de slag te gaan, maar op een manier die wel ergens toe leidt. Namelijk tot een zeer gepersonificeerde toegang tot internet. Waar voor mijn moeders geld dus. Als je van technische shizzle houdt tenminste. Mijn vrouw doet het licht uit en draait zich om. Ik heb het half drie zien worden … <<