Revoluties hebben mijn inziens altijd drie fasen. Fase 1: Mensen gaan eerst wat anders doen dan een regime gewend is – ze komen in beweging, ze beginnen te klappen, ze komen juist niet in beweging of weigeren applaus.
Fase 2: Een regime creëert een snelle status quo (door niets te doen, verbaast te kijken en te zwijgen) om zich op verdere actie voor te breiden. (Meestal is die politieke status quo het meest tastbaar op een centraal gelegen plein.)
Tot slot: De revolutie wordt nooit gewonnen of verloren in de eerste of tweede stap, maar altijd in een derde: als de definitie van fase 1 de status quo van fase 2 doorbreekt.
En dan? De troepen trekken zich terug omdat iedereen het ermee eens is dat hier sprake is van een legitieme vrijheidsstrijd. Of ze starten hun tanks, trekken op en vegen het plein schoon omdat er een eind moet worden gemaakt aan deze onacceptabele actie van provocateurs.
Simpel.
Totdat je zelf een keer op een plein staat. <<