sebastiaan van der lubben
De PvdA vindt dat minister van Binnenlandse Zaken, Kajsa Ollongren (D66) niet doorpakt in de bestrijding van nepnieuws (NRC, 21 februari 2019). Lezing van een (oude) brief aan de Kamer (van 13 december 2018) geeft de sociaal-democraten gelijk.
De dood van voormalig president George H.W. Bush zette On the Media aan een kritiek over de elegie (geen eulogie), het klassieke genre van de lijkrede. Presentatrice Brooke Gladstone verbaasde zich over het selectieve geheugen van collega’s in hun herinneringen aan de voormalige CIA-chef, eentermijnspresident en nestor van de familie Bush (een zoon volgde hem op, de tweede waagde een poging).
Ollongren veegde de bezwaren van een meerderheid onder het Nederlandse volk tegen de sleepwet weg door extra maatregelen te beloven die de gerichtheid van datavergaring moesten bevorderen. Nu blijkt daar niets van terecht te zijn gekomen en dat weet ze knap te counteren.
Een reconstructie is geloofwaardiger als die van minuut tot minuut is opgetekend. Kranten maakten ze in de jaren negentig van talloze voorvallen, maar met een duidelijke voorkeur voor rampen (met vliegtuigen), treffen (tussen hooligans en politie) en wedstrijden (van de clubs of nationaal elftal). Het zijn de journalistieke voorlopers van het liveblog.
Weg met de spin docters (Van Praag, DNR 8 november)? Laat die voorlichters op departementen en van partijen toch lekker met rust en doe gewoon je werk: netwerken, lezen, en af en toe een gang naar de rechter. Wie durft het experiment aan: een maand lang politiek nieuws zonder een woord te wisselen met de dienstdoende woordvoerder of voorlichter.
Dat er veel kan gebeuren in maar 280 tekens, bewijst de tweet van Witte Huis-woordvoerster Sarah Sanders na de (fysieke) confrontatie tussen Jim Acosta (CNN) en een stagiaire gedurende een verbale botsing met Donald Trump. Prachtige televisie, natuurlijk: Acosta verstaat zijn vak, laat dat duidelijk zijn. En Trump ook. Hij wakkert een deel van het Amerikaanse ongenoegen over de kwaliteit van de ‘linkse’ pers nog eens aan door geen gas terug te nemen, maar Acosta tot in zijn schoenzolen af te branden.
Het leest als een politieke thriller, het is een page turner, een must read voor politieke junkies: de Nederlandse taal schiet te kort om Fear van Bob Woodward te omschrijven. De onderzoeksjournalist, met een onbetwiste staat van dienst, portretteert in zijn nieuwste boek een ontregeld en chaotisch Witte Huis van binnenuit.