Hoe versla je – live – een Songfestival, toch vooral een feest voor de zintuigen? Drie liveblogs, van de NOS, NU en AD, vertalen die zintuigelijke verwachting ook in hun formats; het zijn alledrie en feest voor oog en oor. Meer dan in blogs over politiek en crises is er ruimte voor beeld en geluid en, opvallend, commentaar vanuit het publiek. Twitter wordt vaker als peiling van de artiesten ingezet, humor is een belangrijke factor in de verslagen van het liedjesfestijn.
Waarom zou Duncan Laurence niet met een drone de trofee voor de winnaar mogen uitrijken, nu corona hem thuishoudt? @PeteJLewis haalt met zijn idee voor een petitie via Twitter het liveblog van de NOS. De zanger reageert met drie tot tranen toe lachende emoji’s. “We beginnen!”, kopt de NOS na deze suggestie en meldt twee enthousiaste reacties op de openingsact van de tweede halve finale. De vier presentatoren van het festival krijgen daarna onomwonden een veer in de bips: “Ze schitteren!”, kopt de NOS. Jolijt, enthousiasme en complimenten, maar ook harde kritiek, kenmerken de stijl van het Songfestivalliveblog.
NU pakt het begin van hun liveblog iets journalistieker aan. Zij openen met een video van een (huilend) bandlid van de IJslandse act die door corona niet mag optreden, gevolgd een video met foto waarop Duncan Laurence op nog geen armlengte afstand van presentatrice Edsilia staat. In de begeleidende video legt uitvoerend producent Sietse Bakker uit waarom zij niet in quarantaine hoeft. Knap werk van de eigen redacteur. Meer dan bij andere onderwerpen, wordt in liveblogs over het Songfestival ook bericht over wat er gebeurt achter de schermen.
Opvallend is ook de dat de producenten van het liveblog er soms van uitgaan dat kijkers het liveblog als tweede scherm gebruiken: hoe is anders de post “De danser die je aan het werk ziet is Redo” te begrijpen? NU doet hier verslag van de openingsact (van Eefje de Visser) waar, klaarblijkelijk, een danser luister zet bij haar muziek. Precies een post later schiet de journalist dan toch weer in de rol van verslaggever: “De presentatoren Nikkie de Jager, Chantal Janzen, Jan Smit en Edsilia Rombley worden weer onder luid applaus ontvangen.” Wie het liveblog als tweede scherm aan heeft staan, zou dit zelf ook kunnen zien. Wie niet kan kijken, krijgt het enthousiasme voor het kwartet toch maar mee. Een poll op zijn tijd probeert dat enthousiasme vanuit de woonkamer af en toe af te tappen. Slim.
AD kiest ervoor om de acts in een context te plaatsen en van commentaar te voorzien. Zo weet de krant te melden dat Uku Stuviste (Estland) “begin deze eeuw nog acht maanden in militaire dienst [zat] en (…) een opleiding als ict-er achter de rug [heeft]. Dat kan hij altijd nog gaan doen als het vanavond niets wordt.” De laatste zin wijst op een snedige tone of voice, zoals ook een post later is terug te lezen: “In Tsjechië is de tijd stil blijven staan, zo lijkt het. Benny Cristo doet een act met een vrolijk dansnummer dat zomaar eind jaren 90 had kunnen uitkomen. Aanstekelijk, maar of dat voldoende is voor een plekje in de finale?”
Nou, nog een dan: “Nietszeggend, schreef muziekrecensent Alexander van Eenennaam over Polen en beoordeelde dit nummer met slechts 1 ster. Rafal zingt weliswaar over The Ride, maar u heeft het al door: dat is een rit in één ruk door naar de uitgang.” Om, complimenteus, een post erna te beginnen met “Nikkie neemt de boel even over, zodat we het optreden van Polen kunnen verwerken.” Snedige humor als bouwsteen voor journalistieke geloofwaardigheid — het verslaan van een Songfestival vereist andere vaardigheden dan het weergeven van een zichtbare werkelijkheid; ook gevatheid, scherpte, historisch besef en generieke muziekkennis zijn belangrijke vereisten.
Liveblogs over het Songfestival doen tegelijkertijd verslag van het voortdurende streven naar een perfecte uitvoering door artiesten en presentatoren, kortom, alles wat zichtbaar is voor de kijker thuis, en de voorwaarden om die perfectie te kunnen bereiken door te laten zien wat achter er de schermen gebeurt. Een liveblog over het Songfestival is een veel complexer journalistiek format dan de jolijt op het eerste gezicht doet vermoeden. Er gebeurt journalistiek erg veel, net als muziekaal en visueel. Die drukte maakt het een uitermate geschikt evenement voor een blog en daarmee een fascinerende doorkijk in journalistiek handelen onder onmiddellijke omstandigheden. Daarbij is de relatie met het publiek, veelal diehard fans met ongelooflijke kennis van zaken, nog buiten beschouwing gehouden. Kortom: werk aan de winkel. <<