Onno Hoes mag burgemeester van Maastricht blijven tot-ie een andere baan heeft gevonden. Tenminste, dat meldt 1Limburg – de regionale omroep. Daarmee lijken de fractieleiders te kiezen voor een gulden middenweg tussen provocatie en besmetting.
Onno Hoes: burgemeester van Maastricht en praktiserend homoseksueel. We zagen bij PowNieuws in welke spagaat je dan terecht kan komen. Zeker als iemand je privacy schendt met een verborgen camera en de beelden vervolgens uitvent in heel Nederland. De man ging een jaar geleden al gebukt onder een zoen in een hotellobby die hem op een reprimande van de gemeenteraad kwam te staan. Of was het zijn ontblote torso waaraan de verzamelde fractieleiders zich stoorden?
Geprikkeld
Hoe dan ook: dit nooit meer, was de boodschap. Hoes bood zijn excuses aan en ging over tot de orde van de dag. De gemeenteraad wilde niet geconfronteerd met deze praktiserende homoseksueel en de zaak was af. Nooit meer doen, want wij storen ons er aan, het ambt lijdt er onder en de stad wil het niet weten. Totdat bleek dat Hoes, geprikkeld door een twintig jarige jongen, er niet in slaagde zijn seksualiteit langer te verbergen. Tijdens een salade en later in een ander kroegje – weten we nu – sprak hij zich veilig wanend uit over de bedrukkende moraal van zijn stad.
Fout
En dat is eigenlijk de enige fout die Hoes in deze ‘affaire’ heeft gemaakt: hij had zich daar eerder tegen uit moeten spreken. En niet verborgen in een kroeg, maar pontificaal op het Vrijthof. “Ik ben homo, ik val op mannen, daar flirt ik mee, zoen veel en heftig en deel mijn bed met hen. Dat is wie ik ben: u kunt mij er voor wegsturen, u kunt mij proberen te accepteren.” Hoes kroop echter in zijn schulp, daarin gejaagd door een gemeenteraad die bang is ‘besmet’ te worden door Hoes’ levensstijl.
Strijd
Hoes had zich hier de morele ondernemer moeten tonen en de moraal – homo’s zijn oké als we er niets van merken – provocerend moeten aanvechten. Ik was hem komen helpen, op het Vrijthof. Om Hans Teeuwen te parafraseren: iedereen heeft het wel steeds over die Hoes, maar die gemeenteraadsleden … dat zijn ook geen lieverdjes. Ook al zou deze laatste flirt slechts een stok zijn om Hoes het gemeentehuis te jagen, dan nog is het de strijd met de bekrompen sfeer in de Maastrichtse politiek het waard. Tussen u gezegd en gezwegen: de manier waarop die raad met deze man om gaat is een gotspe. Iemand moet dat durven zeggen. Hardop. Dat had Hoes moeten doen en misschien als nog.
Meer lezen over moreel ondernemerschap, provocatie en besmettingsgevaar bij (seksuele) politieke schandalen? Zie ARI ADUT (2005) ‘A Theory of Scandal: Victorians, Homosexuality, and the Fall of Oscar Wilde’, American Journal of Sociology, Vol. 111 (213-248)