Elke twee weken een column voor Soulfood (zondag tussen 20.00 en 22.00 uur op Unity FM). Deze keer: kleuren.
Een beetje kleurloos was ze wel, onze lerares Frans op mijn middelbare school. Een keurig kapsel, keurige kleding. Maar saai was ze allerminst. Sommige kleurloze vrouwen hebben iets woest erotiserend. Hanny May Weggen, Winnie Sorgdrager, Astrid Joosten. En onze lerares Frans dus. Een erotiserende vrouw, zeker voor een klas vol pubertjes die maar aan één ding konden denken.
Ze compenseerde haar kleurloosheid door haar muzieksmaak. Die loog er niet om. Ze kende de bands die op onze tassen stonden. Ze kende de muziek, de geschiedenis, de aanloop en de afloop. Queen vond ze een goedkope kopie van Man-o-War, Man-o-War was schatplichtig aan Led Zeppelin, Led Zeppelin weer aan de Stones en de Stones … ze vond het origineel beter.
Tenminste, zo herinner ik mij haar.
Boven, op zolder, in een zelfgemaakte kist vol herinneringen liggen twee cassettebandjes. De een kreeg ik tijdens een vakantie liften door Zuid-Engeland. Erop een amateurbandje dat heel aardig folk speelt. We mochten bij de drummer van die band blijven slapen nadat we een lift hadden gekregen. Ik was samen met een klasgenoot in Cornwall op zijn bank gecrasht.
Het andere bandje was van een mij toen volstrekt onbekend band. Ik had het gekregen van mijn lerares Frans. Na weer een middag nablijven vroeg ze hoe lang ik al drumde. Ik zat toen in de schoolband en had één keer opgetreden. Een jaartje, antwoordde ik naar eer en geweten. Een week later gaf ze me een bandje: ‘Luister maar eens naar deze drummer’, zei ze.
Mijn vader gaf me Art Blakey, de lerares Frans gaf me Will Calhoun. Wie? Ik denk na Stewart Copeland, de drummer van The Police, de beste slagwerker in de popscene. Je zou kunnen zeggen dat Calhoun kleur gaf aan Living Color. Want over die band heb ik het. Toen ik het bandje in mijn Sony Walkman deed en naar huis fietste, ben ik bij Love Rears Its Ugly Head even afgestapt. Ik dacht twee drummers te horen.
Met terugwerkende kracht wil ik mijn lerares Frans graag bedanken. Ik weet alleen bij god niet meer hoe ze heet. Ik weet sindsdien wel wel dat je aan iemands kleurloosheid niet kan zien welke muziek je in de kuip hebt. Achter de lerares Frans school een woeste hardcore liefhebster die naast de Franse grammatica uit haar plaat ging op de bassdrum van Calhoun. Dat is dus heel erotiserend voor een oversekst puberbrein van 15. Love Rears Its Ugly Head … geil! <<