Er is leven zonder twitter, blog en honderden feeds. Twee weken zonder herrie aan je kop, ondergedompeld in een ‘vreemde’ cultuur, werkt louterend. Al is het even wennen.
Vakantie. Twee weken afgesneden van mijn dagelijkse werkelijkheid. Het begon al met de heenreis. Ik moest Nederland-Denemarken op de Franse radio volgen. In een snikhete file, toch al opgewonden door gillende kinderen en het vooruitzicht op zoveel vrije tijd. Druk sms-en overbrugde de gaten die vielen door de de Franse prioritering; in hun team was immers de pleuris uitgebroken. Het werkte louterend, nu eens niet binnen tien seconden te (kunnen) weten wat er speelt. Ineens heb je tijd om met wat relativerende afstand je leven te aanschouwen. Nu, daarin gaan dus een aantal zaken drastisch anders.
Zorgvuldigheid is er een. Veel nieuws volgen maakt mij niet zo gelukkig als wel zorgvuldiger volgen van het nieuws. De weinige bronnen die ik ter beschikking had, kregen ook al mijn aandacht. Een Franse, Engelse en Nederlandse krant en elke avond, op de korte golf, Radio Nederland Wereldomroep. Veel, heel veel vragen blijven open, blijkt. Door de vele bronnen zoek ik niet naar antwoorden op die scherpe vragen (geen tijd), maar zoek meer nieuws. Bang iets te moeten missen. Zo raakt mijn wereldbeeld niet completer, maar juist oppervlakkiger. Minder nieuws dus, maar meer vragen.
Meer boeken. Webers analyse van het kapitalisme in relatie tot het protestantse geloof (niet uit), een cultureel-antropologische studie van de kula (ook niet uit), de kwaliteit van de publieke opinie versus het publieke oordeel (bijna uit) en Common Sense van Paine (helemaal niet aan begonnen). Heerlijk. Bladeren, af en toe er eens voor gaan zitten, wegleggen en toch weer oppakken. Inspirerend. Vooral het besef dat er een goede geschiedenis van het kapitalisme moet komen. Zeker nu. Ik ga ’em niet schrijven, maar het lijkt mij zo noodzakelijk.
(Net als een complete herstructurering van de Wereldomroep naar Canadees model. Vergelijk de Canadezen maar eens met onze radio – wat een wereld van verschil. Ik heb ademloos naar een prachtige docu over jazz zitten luisteren. Op de korte golf. Fan-tas-tisch! En het nieuws, uiteraard.)
Een abonnement op The Economist. Is duur (130 euri per jaar), maar wat is dat een klasseblad. Opmaaktechnisch ziet het er niet uit. Het is zware kost (niet lekker lezen, maar ‘huiswerk’), maar je kan er een weekje mee vullen. Yet imperfect though it is, the reform is proof that even a government as fractious as America’s can move with impressive speed when motivation is there (over de hervorming van het financiële stelsel, het hart van het Amerikaanse kapitalisme). Of de kop Sarkozy’s cosmetic problem boven een stuk over de rel rond L’Oréal-erfgename en miljardair Mw. Bettencourt (les dat stuk!) dat langzaam aan de stoelpoten van de Franse president begint te knagen.
En voor de rest? Minder eten, minder koffie en TV en meer d’ruit. Wat louterend: twee weken zelfverkozen isolement op een Franse camping … <<