Wie niet door de verpakking heen kan kijken, is een dief van zijn eigen verstand, mijnheer Poot. Als journalist ben ik een goede eindredacteur gewend. Dat is, toegegeven, de makke van al die bloggers. Het zijn één-man-bedrijfjes met te weinig tijd. Ik had mijn publiek trouwens al gewaarschuwd dat een meester eerst naar de fouten kijkt en daar vervolgens ook, bij gebrek aan inhoudelijke repliek, blijft steken. Er komt verder niet zo veel na. Prima hoor, dat u na een aantal columns deze waarschuwing nog eens herhaald. Better safe than sorry, in goed Nederlands. Trouwens erg leuk dat u uw column de titel Camerageniek’ meegeeft – binnenkort mogen we u ook bewonderen in een zeer aangenaam beeld over uw dagelijkse werkzaamheden. Weet ik dan weer uit betrouwbare bron. Ik kijk er in ieder geval naar uit.
(Overigens tref ik in uw column, de cynische ‘dt-fouten daargelaten, een misplaatste kapitaal: tweede alinea, in de wanstaltig lange zin die begint met ‘Bedragen die in de top van de financiële wereld worden verdiend …’ zijn in uw betoog exorbitant hoog. Dat ‘zijn’ komt na een komma, met onderkast dus.)
Dan uw column over de 99 procent. Sympathiek noemde u dat. Amerikanen geven aan het niet met de beweging eens te zijn. Bijna zeventig procent zoekt de oorzaak van de huidige economische problemen niet bij de banken. Ze staan volgens verschillende opinie-onderzoekers, bij de verkeerde instanties op de stoep. Ze zouden hun tenten moeten oppakken en weer neerzetten op de drempel van Capitol Hill. Want daar, in het Congres en het Witte Huis een stukkie verderop, ligt volgens ondervraagde Amerikanen de oorzaak van alle ellende. Ik zeg: in één lange Wall Street Shuffle naar het politieke hart van Amerika en ga daar de stoep maar vervuilen.
Erger: de Occupy-leus dat zij de 99 procent vertegenwoordigen, is moreel superieur en anti-democratisch en niet, zoals u relativeert, ‘sympathiek’. Sympathie heb ik voor rationele mensen. Niet voor een beweging die claimt mij onder haar schare te hebben. Democratie is in essentie de keus deel te nemen of toe te kijken. Dan moet zo’n snotaap niet beweren dat ik toch meedoe door te aanschouwen. Gekkenhuis. Zolang mij niets is gevraagd, sta ik aan de zijlijn en als ik aan zijlijn sta, doe ik niet mee. Zolang ik niet meedoe, hebben ze niks te claimen. Punt uit.
Ik krijg steeds meer bewondering voor de punkers van toen. Zij claimden niets voor anderen. Zij waren politiek autistisch: blind en doof voor hun omgeving, no future ging vooral over henzelf. Ze waren pessimistisch, maar niet voor anderen. Daar kunnen die bezettertjes nog wat van leren. En nu je tent opruimen en opsodemieteren. Ga armen helpen, organiseer de ondergang van een te dik betaalde CEO, outsmart de financiële markt voor al die armen die het slechter hebben dan jij. Blijf in ieder geval niet steken ik een tentje, wachtend op een wonder. Want dat wonder gaat er niet komen. Echt niet. Ik zeg: begin een bandje en speel leuke muziek. Zoals de Dead Kennedy’s met Halloween. <<