Met minder dan 1700 kilocalorieën per dag kom je niet ver. Toch is dat is het dieet in Noord Korea op dit moment. Gevolg: kinderen uit het Noorden zijn nu al gemiddeld 17 centimeter korter dan hun leeftijdsgenoten in het Zuiden. Tussen de nieuwe oogst in september, die door hevige regenval waarschijnlijk gaat tegenvallen en de lege voorraadschuren nu zit een ‘hongergat’.In februari dit jaar smeekte het land hulp van onder meer aartsvijanden Zuid Korea en de Verenigde Staten.
Die vraag ligt nog bij het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken in het ‘in’-vakje op Clintons bureau. Het Zuid Koreaanse Rode kruis heeft wel al besloten om hulpgoederen naar het noorden te sturen. In 2008 schortte de Amerikanen voedselleverancies aan Noord Korea (via de Wereld Voedselorganisatie) op. Het hongergat is niet alleen een humanitaire ramp, het is ook een duivels dilemma. Moet het westen voedsel sturen en daarmee een uiterst totalitair regime met nucleaire aspiraties in het zadel houden of moet het de hongerende bevolking inzetten om de proliferatie daarvan juist tegen te houden?
Gisteren maakte het Japanse ministerie van Defensie bekend dat het land een nieuwe lange-afstandsraket heeft ontworpen. De raket zou Guam (Amerikaans grondgebied) kunnen halen. Volgens de Washington Post vallen nu 50.000 Amerikaanse militairen onder de ‘paraplu’ van de Noord Koreanen.
“Because of the secretive nature of the North Korean regime, it is extremely difficult to confirm its military intentions,” the report said, adding that the North’s mobile and underground missile facilities are believed to be intended to make early detection more difficult.
Daarmee is honger een politiek instrument geworden. Het ontzeggen van voedsel zal in Noord Korea vele levens eisen -net als een sterk ontwikkeld, militair apparaat bij een escalatie van de spanningen tussen het land en de wereld om er omheen. Soms is honger geen politieke onwil om duurzame oplossingen te vinden voor de distributie van overvloed, maar is het een politiek middel in de strijd. En dat is voor de hongerende Koreanen een cynische conclusie. Ze moeten gras eten in de hoop dat hun onderdrukkers tot inkeer komen en hun militaire ontwikkeling inruilen voor het zorgen voor hun eigen bevolking. <<