Het is een hol adagium – onschuldig tot het tegendeel is bewezen. Dat bewijst de transatlantische cultuurbotsing tussen Amerika en Frankrijk over de ‘bronstige chimpassee’ DSK. Terwijl Amerikanen, zonder aanzien des persoon, kant kiezen voor het kamermeisje, zijn de Franse op de hand van wat hun nieuwe president had kunnen worden. Amerikaanse agenten haalden de IMF-topman uit zijn vliegtuig richting thuisland en voerden hem, geboeid, voor de vele camera’s af naar Rikers Island.
In Amerika is Vrouwe Justitia nog altijd stekeblind.
Schande!, schreeuwden Franse pers en intellectuelen. Verdachten hebben het recht om anoniem door hun proces te gaan. En op hun seksuele escapades trouwens ook. Mitterands minnares stond nota bene naast diens vrouw aan zijn graf. Zoals het hoort. Wat zich in de slaapkamer afspeelt, speelt zich af achter een gesloten deur. Prima, vinden de Amerikanen, maar die mag je niet op slot doen om iemand de mogelijkheid om weg te lopen te ontnemen. En zo komen er meer en meer details in het publieke domein. Niet voor de rechter, maar in media. DSK is zijn baan al kwijt. Hij heeft onlangs zijn ontslagbrief geschreven en gepost.
Niemand die DSK beschuldigt, maar hij bungelt natuurlijk al aardig.
De Fransen vermoedden direct een complot. De vraag is nog even met welk doel – maar wie fantasierijk genoeg is om een kamermeisje op te voeren om DSK in ‘de val’ te laten lopen, hoeft ook geen haast te maken met de motivatie om de IMF-topman te laten vallen. Amerikanen reageren ook zo preuts, klagen Fransen. DSK zou eerder blijk hebben gegeven (zelf toegegeven ook) vrouwenliefhebber te zijn – in Amerikaanse ogen een (politieke) doodzonde. Lubbers’ tik op vrouwlijke billen kostte hem ook al zijn imago, zo niet zijn baan in Washington. In Amerika heb je verbaal en fysiek van dames af te blijven. En van mannen ook trouwens. Punt.
En die Amerikanen hebben natuurlijk gelijk ook.
Dat voortdurende fysieke gepruts is doelloos. Tenzij uitdrukkelijk is overeengekomen dat er wederzijdse goedkeuring is. Precies de reden dat we elkaar versieren. De paringsdans is het opwarmen en toestemming vragen tegelijkertijd. In je blote kont een personeelslid van een hotel op bed werpen, daar vasthouden en de kamerdeur op slot doen (een frappant detail dat alle complottisten zullen benadrukken – want hoe doe je dat?) kàn gewoon niet. Je hebt rituele, inleidende beschietingen niet over te slaan.
Soms zijn doortastende bureaucraten onwenselijk.
Een cultuur waarin fysieke contacten ‘normaal’ zijn, is een cultuur waarin grenzen van het toelaatbare voortdurend, stilzwijgend of expliciet worden overschreden. En in zo’n cultuur gebeuren ongelukken. Zoals nu. Amerikaanse preutsheid verduidelijkt en duidelijkheid is fijn als het gaat om onze fysieke integriteit. Ook op de werkvloer, ook bij een ‘onschuldige flirt’. Niet doen.
Blijft DSK natuurlijk onschuldig tot het tegendeel is bewezen. Hoe hol de strofe ook.