Als de iPad mijn moeders nieuwsgierigheid efficiënter bevredigt dan haar laptop nu doet, wil ze de aanschaf ervan best overwegen. Ze twijfelt alleen of een iPad die belofte waarmaakt. Die twijfel maakt haar niet oud en snufjes-moe (zoals Fred Hermsen beweert), nog slecht voorgelicht door de afdeling Marketing van Apple (zoals Matthias Noei schijft). Het maakt haar een kritische consument.
Waarom rennen oma’s en opa’s niet naar de winkel om de iPad aan te schaffen? De iPad is volgens Swis de ideale seniorencomputer, alleen mist het aan een slimme marketingstrategie van Apple. Als ouderen een iPad aangereikt krijgen, kopen ze er ook wel een. Eenmaal in handen, zijn ook zij overtuigd van de vele (Swis somt er negentien op) mogelijkheden waarop de iPad hun leven verrijkt.
Nee, zegt Fred Hermsen op bedrijfsjournalistiek.nl, de techniek zelf is niet genoeg om ouderen te overtuigen. Ze zijn niet helemaal afkerig van nieuwe snufjes, maar alleen als het nut heeft. De reflex van Swis om voordelen in ouderen pompen om ze de iPad te laten slikken, is het gevolg van een ‘begrijpelijke’ bewustzijnsvernauwing. Zoals een sporter die de wereld vanuit zijn sport ziet, een muzikant vanuit de muziek en een toneelspeler vanuit de waarde van cultuur.
Mijn moeder zit een beetje tussen beide benaderingen in.
Haar primaire reactie op mijn aansporing een iPad te kopen, is (bijna fysiek) afwerend. ‘Waarom? Wat heb ik er in hemelsnaam aan?’ Alle nadelen die Matthias van Swis van bestaande technologie opsomt (nadelen die ze net na hard studeren onder de knie heeft gekregen) somt mijn moeder moeiteloos op als voordeel ten opzichte van de iPad. ‘Ik heb al een computer, dat muizen gaat heel makkelijk, mijn scherm is lekker groot, ik heb al een muziek-afspeel-apparaat gekregen met kerst, de iPad kan niet bellen ….’
De voordelen die Matthias ook ziet, koppelt mijn moeder aan ouder worden – en daar is ze nog helemaal niet aan toe (video conferencing met verzorgers, gordijnen open vanuit bed, medische statistieken bijhouden met bloeddrukmeetapp). Andere applicaties begrijpt ze ook niet op de technologie waar ze nu al gebruik van maakt (rss feeds, het vullen van haar mp3-speler). Sterker: haar computer loopt er steeds op vast. Wat volgt is waterdichte logica: ‘Lukt nu niet op mijn computer, waarom dan wel op een andere computer?’ Laten zien, de strategie van Swis, werkt niet. Ze heeft er geen vertrouwen in.
Tot dat ene argument …
De fysieke verschijning: licht, handig in gebruik, eenvoudige bediening. En als ik vertel dat ze nooit meer op zoek hoeft naar het laatste nieuws, maar dat laatste nieuws op zoek gaat naar haar, wil ze er over nadenken. Want DAT is een oplossing voor een ervaren probleem. Dan is technologie ook voor mijn moeder (en de Senseo voor die van Fred) plots aantrekkelijk: het maakt het leven aangenamer omdat het vergemakkelijkt wat mijn moeder altijd al deed of waarvan ze afzag omdat het haar nooit lukte.
Nu moet ze naar boven en zoeken op internet naar recepten, columns, laatste uitzendingen, podcasts, artikelen, boektitels, agenda, mails. Ze heeft voor elk fragment informatie een apart programma nodig of een hoop geduld. De iPad, beloof ik haar, is als een krant. De informatie komt binnen en jij bepaalt wanneer je het tot je neemt. Het blijft zichzelf verversen. Ook als je een dagje overslaat.
Jouw favoriete serie? Die kijk je gewoon overmorgen in plaats van een uitzending te missen. Je mail, agenda, foto’s en muziek: allemaal als één krantje te bekijken. Dat kon op mijn moeders computer allemaal ook al, dat was namelijk precies de reden om er een aan te schaffen. Belangrijke verschil is dat het op een iPad allemaal makkelijker gaat. Tenminste, dat is mijn belofte. En mijn moeder? Gelooft ze me en koopt ze een iPad of gelooft ze me niet en houdt ze nieuwe technologie buiten de deur?
Mijn moeder twijfelt dus en gaat er een nachtje over slapen. Want technologie ontleent zijn waarde aan een context en die wil mijn moeder rustig overdenken. Geef haar ongelijk – het maakt haar een kritische consument. <<