“Met Vodafone, goedenmiddag meneer … ehh … Van der Lubben?”
“Spreekt u inderdaad mee …”
“Mooi! Nou, ik kan u een unieke aanbieding doen …”
“Wacht even. Mag ik u vragen hoe aan mijn nummer komt?”
“U heeft meegedaan aan een enquête. Ik kan u nu vijftig procent op al onze abonnementen bieden …”
“Nee hoor.”
“Echt waar! Vijf-tig pro-cent! Zal ik u …”
“Ik heb nooit aan een enquête meegedaan.”
“Dat is vreemd. Ik heb toch uw nummer en nu ik u toch spreek …”
“Ik heb hier niet zoveel behoefte aan. Ik heb nooit aan een enquête van Vodafone meegedaan. Ik heb ook geen behoefte aan uw telefoontjes.”
Het bel-me-niet-register blijkt zo lek als een mandje. Bedrijven blijven ongevraagd bellen en beweren gewoon dat jezelf je nummer hebt gegeven in een brief, verzoek, enquête of ander ‘eerder’ contact. En zo kunnen de marketeers ons lastig blijven bellen. Tot voor kort wisten ze me mobiel niet te vinden. KPN heeft toch mijn nummer verkocht. Opgetekend: 18 september 2010.