Ze gaan vreemd bij familiepartij CDA en de PVV moet democratischer. Om een groot schaker te citeren: ik sta voor de ruïnes van mijn wereldbeeld.
Zaterdag start met de familiedag de campagne voor het CDA. De verslaggever van de NOS merkte droogjes op dat Balkenende een andere bijdrage aan die dag verwacht dan de privé sores van staatssecretaris van Defensie en vertrouweling Jack ‘Het Lek’ de Vries.
Die, blijkt nu, woont al een tijdje in een kazerne vanwege een relatie op de werkvloer. Triest natuurlijk.Ik moest meteen aan zijn kinderen denken. Die laat hij regelmatig figureren in zijn tweets – hij verhaalt dan trots over hun voetbalprestaties. Voor hen en zijn vrouw moet dit toch een lastige tijd zijn. En verder gaat onze bemoeienis met deze affaire niet.
Zou je denken.
De affaire heeft m.i. weldegelijk politieke betekenis. Je hoeft de biecht van de bewindspersoon maar naast het partijprogramma van het CDA te leggen. Daarin is de familie de nucleus van de samenleving, het cement dat de boel bij elkaar houdt.
Zo bezien is een slippertje geen privé-aangelegenheid tussen Jack, de majoor en diens vrouw en kinderen, maar een politieke daad. Hoe kan een campagnestrateeg het familieleven roemen om achter de rug van direct betrokkenen en kiezers er niets van aan te trekken?
Terecht neemt de demissionair-staatssecretaris een stapje terug. Er is geen draai te geven aan deze misstap, behalve de draaideur. Vertrek dus. Terug in de vergetelheid. Het zijn de eerste ruïnes van mijn wereldbeeld. Ik heb niks met het CDA, maar vindt dat familie als hoeksteen-gebeuren wel charmant. Dat blijkt dus een leugen.
De ruïnes van de PVV zijn van een andere orde.
Ik was geschokt vanwege de rationaliteit achter Brinkmans opmerking. Nu is Wilders de PVV – het rechtse alternatief voor de VVD valt samen met de peroxide-populist. De geschiedenis laat zien wat met dergelijke bewegingen gebeurt als die persoon wegvalt. Wat als het noodlot toeslaat en de PVV ontgeert?
Brinkman bewees politieke theoretische kwaliteiten te hebben die ik tot gisteren niet in die partij vermoedde. Hij vreest het einde van een beweging door een (gewelddadig) vertrek van Wilders. Om dat persoonlijke, subjectieve lot te ontlopen, is het beter de toekomst van de partij in handen van de volgelingen te leggen, in plaats van één, kwetsbare leider.
Ik stond perplex. Wat een denkkracht!
Geheel toevallig lees ik het CDA-program en dat van de PVV tegelijkertijd. De overeenkomsten (cultuur, veiligheid, straf en boete) zijn opvallend. Nu de christen-democraten menselijke trekken gaan vertonen en de PVV over rede en rationaliteit lijkt te beschikken, is een coalitie tussen beide niet ondenkbaar. En zo zit ik voor de ruïnes van mijn wereldbeeld. Ik snap er geen reet meer van. <<