Waarom gebruiken (lokale en regionale) kranten en tijdschriften niet veel vaker Facebook-pagina’s om gemeenschappen rond een thema of onderwerp te creëren? ProPublica deed het enige tijd geleden rond medische missers. Ze opende een platform, stuurde de conversatie waar nodig bij, stelde kritische vragen en schreef een serie onthullende artikelen over de stand van zaken in de kring van Amerikaanse artsen.
Natuurlijk: er moeten mensen vrijgespeeld worden de gemeenschap te ‘runnen’. En als die daar tijd voor krijgen, waarom schrijven ze dan niet meteen die steengoede artikelen en doen ze niet direct dat noodzakelijke onderzoek? Omdat een gemeenschap niet alleen bronnen zijn van je verhaal, maar ook afnemers van jouw nieuws en ambassadeurs van je aanpak. Kortom: omdat je er publiek mee kan winnen door ze bij de productie van je verhalen te betrekken.
Hoe?
Ik zie elke beat of redactie van elke regionale krant naast het dagelijks werk een Facebook-pagina runnen over een specifiek onderwerp: wonen, druggebruik, verkeersproblematiek, winkelen, werken – name it. Die Facebook-pagina is start en eindpunt van elk artikel. Dat wat geschreven moet worden, kan op de pagina in de week worden gelegd, het stuk dat af is, kan ter discussie worden aangeboden. Het platform staat niet onder leiding van de journalist, de journalist maakt het mogelijk, maar biedt het platform de ruimte om te ‘ontstaan’. Redacteuren zijn dus gelijkwaardig aan de bezoekers.
Ik hoor de bezwaren al: dat wordt schelden, vervelende reaguurders die je van het werk houden en met volstrekte onzin de discussies gaan domineren. Ik denk: ook. En dat is prima. Als redacteuren actief zoeken naar intelligente bijdragen, stukken en stukjes ook delen met mensen waarvan zij denken dat ze er wat mee hebben (of zouden kunnen krijgen); kortom – actief de gemeenschap rond hun specialisme begeleiden, dan zullen de etterbakken snel wegblijven. Los van het feit dat sommige etterbakken soms gelijk hebben.Aan de journalist om te herkennen wanneer.
Ik zou graag een experiment rond een overzichtelijk onderwerp willen starten en daar een serie artikelen over willen schrijven. Het onderwerp moet ‘rijk’ zijn aan invalshoeken en emoties, het moet online al gedeeld worden (aansluiten bij de volle kroegen in plaats van een lege beginnen) en een professioneel journalist toelaten die, eerlijk vermeld, af en toe deelnemers bevraagt, uitnodigt en als bron gebruikt voor artikelen voor een groter publiek. Eens kijken of de strategie van ProPublica levensvatbaar is. <<
Eén reactie