Zelfgekozen verkramping staat journalistiek slecht

Als je Hillary Clinton endorsed, moet je dan je excuses maken als Donald Trump wint? Ik denk het niet. Je moet dan je verlies nemen, je verdriet verwerken en over gaan tot de orde van de dag. Zo diep door het stof als de New York Times gaat, lijkt mij olie op het vuur dat vooral door Trumpianen (en rechtser) opstoken, maar inmiddels net zo ver van de werkelijkheid afstaat als Clinton in tot Witte Huis.

Als je Hillary Clinton endorsed, moet je dan je excuses maken als Donald Trump wint? Ik denk het niet. Je moet dan je verlies nemen, je verdriet verwerken en over gaan tot de orde van de dag. Zo diep door het stof als de New York Times gaat, lijkt mij olie op het vuur dat vooral door Trumpianen (en rechtser) opstoken, maar inmiddels net zo ver van de werkelijkheid afstaat als Clinton in tot Witte Huis.

Toch slaat de veenbrand door, tot in Nederland. Shula Rijxman, voorzitter Raad van Bestuur van de Publieke Omroep, greep voor lessen in Nederland terug op het zelfkritische discours na de vorige revolte, die van Fortuyn, en echoot vandaag in de Volkskrant (alsof zij verantwoording moet afleggen over Trumps verkiezing):

Ook in Nederland speelt de vraag of de zogenaamde mainstream media wel weten wat er speelt op straat. Of ze het geluid van alle Nederlanders voldoende laten horen, of alleen dat van de hoogopgeleide kosmopolitische Nederlander.

De oproep in 2002 resulteerde in vox popjes: de willekeurig neergezette camera in een winkelstraat (meestal de Spuistraat, want een steenworp afstand van de Haagse studio) om wat ‘meningen’ op te halen. We schoten er  weinig mee op, want nadien missen we nog steeds politieke relletjes, de versplintering in de Nederlandse politiek en de precieze voedingsbodem van extreem rechtse partijen. Misschien ligt het missen van de politieke revolte in Amerika dan ook niet aan de journalistieke werkwijze, maar aan het verstoorde zelfbeeld en een zeer korte termijn werkgeheugen.

We zijn het blijkbaar vergeten dat bijna alle media  Clinton graag president zagen worden. Redacties spraken hun voorkeur voor Hillary Clinton onomwonden uit: transparant en voor iedereen te lezen. De New York Times maakte er zelfs een productie van. Hoe kan na die aanmoediging en advies aan de lezers plotseling omslaan in een binnenbrand, namelijk dat de redactie diezelfde lezer blijkbaar niet goed heeft bediend?

Ik hoor geen Trumpkiezer klagen dat z/hij in het politiek discours wordt genegeerd. Sterker: Trump-aanhangers wisten ver voor verkiezingsdag al dat media vertekenden. Media deden wat ze beloofden – biased richting Clinton en de enige kiezers die zich daaraan hadden moeten storen, deden dat niet omdat ze de berichtgeving toch al niet serieus namen – de Trump-aanhangers. Kan iemand mij uitleggen wat hier dan precies fout gaat? Ik denk weinig. Aan de slag – er is weer gewoon werk te verrichten.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.