Er zijn weinig kerstnummers die mij kunnen bekoren. De rauwe introductie en het bijtende, Ierse cynisme in Fairytale of New York van The Pogues waardeer ik dan weer wel. Het nummer, opnieuw uitgebracht (dank Mathijs Tollerton), komt het dichtst bij de werkelijke kerstbeleving van menigeen. Met familie, drank, lekker eten, maar ook met de onderhuidse spanningen, de ingehouden ruzies (‘Jongens, zullen we dit onderwerp laten rusten?’) en de gefrustreerde verwachtingen. Plus het onvermijdelijke einde in de drunktank.
De eerste demo van het nummer klinkt als een stroeve versie van de uiteindelijke versie van The Pogues. Dorian Lynskey (The Guardian) citeert MacGowan: “Every night I used to have another bash at nailing the lyrics, but I knew they weren’t right. It is by far the most complicated song that I have ever been involved in writing and performing. The beauty of it is that it sounds really simple.”En daar zit de kracht van een goede hit: eenvoudig in het gehoor, bloed moeilijk om te spelen. We weten er bij Phat Elvis – de huisband van deze site – alles van.
Ik draai eens per jaar, lekker hard, The Pogues – als vaccinatie tegen de mierzoete kerstballades die helemaal niets met Kerst te maken hebben. Ben ik benieuwd – welk kerstnummer bekoort U? En waarom dan precies? We zoeken in deze mini-serie naar kerstmuziek die wel te pruimen is. Zoekt u mee?
Voor wie niet genoeg kan krijgen van MacGowan/The Pogues – een aantal jaar geleden zond de VPRO (meen ik) een documentaire uit over Shane MacGowan en zijn problematische verhouding met de rest van de muziekwereld. Een prachtig document van een man die vooral dronken overkomt, maar buitengewoon muzikaal is. Saillant detail (eigenlijk twee): MacGowan is helemaal geen Ier, hij werd geboren in het Engelse graafschap Kent. Op, jawel, 25 december 1957 – een Kerstkind. <<