Gierend van de zenuwen klaarzitten voor de toets van je leven. Het is al weer een tijdje geleden dat ik mijn Cito-toets maakte (mavo-advies, havo gedaan), maar het besef was mij toen al duidelijk: dit was de eerste stap op weg naar een maatachappelijke carrière. Belangrijk dus, dus even opletten nu.
Zo belangrijk, dat we die vorig jaar in handen van docenten legden en nu toch weer laten afhangen van een toets. Idioot eigenlijk: want wat zegt die ene toets nu? En wat zegt die ene leraar nu? Idioter: waarom heeft nog niemand een andere oplossing gevonden?
Mijn jongste is vijf. Hij zit in groep 2. En hij wordt nu al getest. Net als mijn middelste (7) en mijn oudste (9). Oneerbiedig gezegd generen mijn mannen een flinke bak data gedurende hun hele schoolcarrière.
Die bak leggen we onder in de lade als we de belangrijkste beslissing van hun leven gaan maken: wat voor schooltype ben jij? Alles wat we weten over correlaties en causaliteiten tussen prestaties in het verleden en garanties voor de toekomst gaan overboord.
We leveren onze nieuwsvoorziening uit aan algoritmen, onze beleggingen aan statistici, de kans op kanker, verkeersongelukken, liefde en relaties … We vertrouwen op data en data-analisten, maar voor de schoolkeuze laten we kinderen nog een keer een bovenmenselijke prestatie leveren die ze al acht jaar leveren.
On-be-grij-pe-lijk.
